Translations

NASUDNONG AWIT SA PILIPINAS

(Hinubad ni Floripinas)

Yutang Natawhang ginasimba,

Anak sa Adlaw sa Sidlakan,

Ang kalayo niya nga masiga

Anaa kanimo nagadagaang.

Kayutaan sa mga gugma,

Sa kaisganan natawhan,

Sa mga magpapasipala

Dili ka gayud katamakan.

Sa imong bughaw nga langit, sa imong mga hulak,

Sa imong mga bukid ug sa imong kadagatan,

Nagadilaab ug gahibukhibuk ang balak

Sa hinigugma mo uyamot nga Kagawasan.

Ang imong Tunggol nga sa panggubatan

Ang kadaugan kaniya misilaw,

Dili gayud makita nga kapadngan

Ang iyang mga Bitoon ug Adlaw.

Yuta sa mga gugma, sa Adlaw ug kalipay,

Sa sabakan mo matam-is ang pagpuyo.

İMaoy usa ka himaya alang sa mga anak mo

Kong pasipad an ka, kanimo pakamatay!

HIMNO NACIONAL DE FILIPINAS

Tierra adorada

Hija del sol de Oriente

Su fuego ardiente

En ti latiendo está.

Tierra de amores,

Del heroismo cuna

Los invasores

No te hollaran jamas.

En tu azul cielo, en tus auras,

En tus montes y en tu mar

Esplende y late el poema

De tu amada libertad.

Tu pabellón que en la slides

La victoria iluminó

No verá nunca apagados

Sus estrellas ni su sol.

Tierra de dichas, de sol y de amores.

En tu regazo dulce es virvir

İEs una gloria para tus hijos

Cuando te ofenden, por ti morir!

-------------- ooOoo --------------

KATAPUSANG PANAMILIT NI DR. RIZAL

(Hinubad ni Mons. Fernando Buyser)

Arinako, Yutawohang ginasimba, banwa sa Adlaw hinigugma!

Mutya sa dagat sa Sidlakan, among nausik nga matahum-tanaman!

Sa subó ug lawos nga kinabuhi, sa paghatag kanimo ako masadya,

Bisan pa kon labing masiga, labing linghod, labing binulakan pa,

Mao man usab ihatag ko kanimo, ihatag ko tungod sa imong kaayuhan!

Sa mga hawan sa panggubatan, sa pagpakig-away nga sinalimuang,

Uban naghatag kanimo sa ilang kinabuhi, way panukó, way ping-it;

Ang dapit wala igasapayan; kalisod, kadaugan kun kalipayan,

Bitayan kun hawan nga binuksan, gubat kun mabangis nga pagsakit,

Magsama ra man sila kon pangayuon sa Yutawohan kun sa pinuy-anan.

Ako mamatay kon akong makita nga ang langit nagapula-pula na

Ug sa tapos magpahibalo sa adlaw, luyo sa maitom nga panganuron;

Kon sa kapula gakinahanglan ka aron itina sa imong kabuntagon,

Ibisibis moa ng akong dugó, pabuhagaya siya sa maayong takna,

Ug, sa usa ka kidlap sa imong talisubang nga suga, siya puluga!

Ang akong mga damgo sa bayong pa akong laki nga nagaka-ulitawhay,

Ang akong mga damgo sa pagkabatan-on, sa kabaskog na nagaduay,

Mao ang pagtan-aw kanimo ug usa ka adlaw, hiyas sa dagat sa Sidlakan,

Mamala ang maitom mong mga mata, pinataas ang agtang mong mahapsay,

Walay mga lama, walay mga kunot, walay mga buling sa kaulawan!

İDaman sa akong kinabuhi, akong tinguha nga buhi ug labing mainit!

İKagawasan, kanimo gasinggit ang kalag nga mugikan na hapit!

İKagawasan!....İoh, pagkatahum ang pagpakapukan aron ka mahaulog,

Mamatayng gahatag kanimo ug kinabuhi, mamatay ubos sa imong langit

Ug sa imong palhi nga yuta sa walay-katapusan mahakatulog!

Kon sa ibabaw sa akong lubnganan, mugitib usa ka adlaw, makita mo

Sa taliwala sa mabaga nga sagbot, yano, mapaubsanon nga bulak,

Ipaduol siya sa imong mga ngabil ug halukan mo ang kalag ko,

Ug, sa ilalom sa lubnganan nga mabugnaw, sa akong agtang babation ko,

Sa imo nga kalumó ang hinagawhaw ug ang kainit sa imong inalibwak.

Biyai ang Bulan nga, sa iyang sugang malinaw ug malumo, magtan-aw kanako,

Biyai nga ang banagbanag magpadala sa iyang dan-ag nga humalapit;

Pasagdi nga ang hangin, sa iyang dinahunog nga makusog, magabakhó,

Ug kon mukunsad ug mubatog ang usa ka langgam sa ibabaw sa Krus ko,

Pasagdi nga ang langgam magalaylay sa usa ka awit sa pagpakigdait.

Pasagdi nga ang Adlaw nga nagalagiting sa mga ulan magapahanaw

Ug sa langit managpamalik sila nga putli uban sa akong tinuwaw;

Biyai nga sa sayó kong kamatayon maghilak usa ka maó nga higala;

Ug kon, adunay tungod kanako magaampo, sa mga hapon nga malinaw,

Magaampo ka usab, İoh Yutawohan!, tungod sa pahulay ko kang Bathala.

Magaampo ka tungod sa tanan nga nangamatay nga walay palad;

Tungod sa tanang gaantos sa mga pagsakit nga walay ikaduha;

Tungod sa mga kabus namong inahan nga nanaghilak sa kaguol nila,

Tungod sa mga ilo ug mga balo, tungod sa mga binilanggong gisamad,

Ug pag-ampo tungod kanimo nga, sa matuod mong katubsanan, makakita ka.

Ug kon sa gabiing madulom ang lubnganan sa kangitngit pagaliminan

Ug lunlon mga bukog na lamang nangaging maoy magatukaw didto,

Dili mo bungkagon ang iyang kahilom, dili mo tugawon ang tinago;

Tingali kon makabati ka ug honi sa kitara kun sa talutang,

Ako kana, hinigugmang Yutawohan, ako mao nga nagaawit kanimo.

Ug unya kon ang akong lubnganan, sa ngatanan na gihikalimtan,

Wala na siyay krus bisan bato nga magatimaan sa iyang dapit

Pasagdi nga pagadaruhon sa tawo, sa iyang sarul isawilik,

Nga ang tanan kong mga abog una sila managpamalik sa kawalaan,

Nga sa alikabo sa imong alpumbra mahatipon sila ug maha-uban.

Nan, sa ingon niana walay sapayan nga sa kalimot ibutang mo ako!

Ang kahanginan mo, mga bukid mo, mga patag mo labangon ko;

Malanugon ug mananoy nga honi mamao ako alang sa dalunggan mo;

Kahumot, kahayag, mga bulok, dinaguhob, awit, inaguló,

Magasublisubli sila kanunay sa lintunganay sa akong pagtuo.

Yutawohan ko nga ginasimba, kasakit sa akong mga kasakitan;

Hinigugmang Pilipinas, ang katapusan kong panamilit pamatia!

Naa kanimo tanan gibilin ko; akong mga gugma, akong mga ginikanan;

Muadto ako didto diin walay mga ulipon, berdugo ug mga tampalasan,

Diin ang pagtuo dili mupatay, diin ang magahari mao si Bathala!

Arinako, mga ginikanan ug mga igsoon, katipik sa kalag ko,

Mga higala sa pagkabatan-on sa nawala nga panimalay!

Pagpasalamat kamo, kay magapahulay na ako sa adlaw nga mabudlay,

Arinako, matam-is nga “Estranjera”, higala ko, kalipay ko!

Arinako, hinigugmang mga binuhat!....İPagkamatay maoy pagpahulay.

MI ULTIMO ADIOS

Adios, Patria adorada, region del sol querida,

Perla del Mar de Oriente, nuestro perdido Eden!

A darte voy alegre la triste mustia vida,

Y fuera más brillante más fresca, más florida,

Tambien por tí la diera, la diera por tu bien.

En campos de batalla, luchando con delirio

Otros te dan sus vidas sin dudas, sin pesar;

El sitio nada importa, ciprés, laurel ó lirio,

Cadalso ó campo abierto, combate ó cruel martirio,

Lo mismo es si lo piden la patria y el hogar.

Yo muero cuando veo que el cielo se colora

Y al fin anuncia el día trás lóbrego capuz;

Si grana necesitas para teñir tu aurora,

Vierte la sangre mía, derrámala en buen hora

Y dórela un reflejo de su naciente luz.

Mis sueños cuando apenas muchacho adolescente,

Mis sueños cuando joven ya lleno de vigor,

Fueron el verte un día, joya del mar de oriente

Secos los negros ojos, alta la tersa frente,

Sin ceño, sin arrugas, sin manchas de rubor.

Ensueño de mi vida, mi ardiente vivo anhelo,

Salud te grita el alma que pronto va á partir!

Salud! ah que es hermoso caer por darte vuelo,

Morir por darte vida, morir bajo tu cielo,

Y en tu encantada tierra la eternidad dormir.

Si sobre mi sepulcro vieres brotar un dia

Entre la espesa yerba sencilla, humilde flor,

Acércala a tus labios y besa al alma mía,

Y sienta yo en mi frente bajo la tumba fría

De tu ternura el soplo, de tu hálito el calor.

Deja á la luna verme con luz tranquila y suave;

Deja que el alba envíe su resplandor fugaz,

Deja gemir al viento con su murmullo grave,

Y si desciende y posa sobre mi cruz un ave

Deja que el ave entone su cantico de paz.

Deja que el sol ardiendo las lluvias evapore

Y al cielo tornen puras con mi clamor en pos,

Deja que un sér amigo mi fin temprano llore

Y en las serenas tardes cuando por mi alguien ore

Ora tambien, Oh Patria, por mi descanso á Dios!

Ora por todos cuantos murieron sin ventura,

Por cuantos padecieron tormentos sin igual,

Por nuestras pobres madres que gimen su amargura;

Por huérfanos y viudas, por presos en tortura

Y ora por tí que veas tu redencion final.

Y cuando en noche oscura se envuelva el cementerio

Y solos sólo muertos queden velando allí,

No turbes su reposo, no turbes el misterio

Tal vez acordes oigas de citara ó salterio,

Soy yo, querida Patria, yo que te canto á ti.

Y cuando ya mi tumba de todos olvidada

No tenga cruz ni piedra que marquen su lugar,

Deja que la are el hombre, la esparza con la azada,

Y mis cenizas antes que vuelvan á la nada,

El polvo de tu alfombra que vayan á formar.

Entonces nada importa me pongas en olvido,

Tu atmósfera, tu espacio, tus valles cruzaré,

Vibrante y limpia nota seré para tu oido,

Aroma, luz, colores, rumor, canto, gemido

Constante repitiendo la esencia de mi fé.

Mi Patria idolatrada, dolor de mis dolores,

Querida Filipinas, oye el postrer adios.

Ahi te dejo todo, mis padres, mis amores.

Voy donde no hay esclavos, verdugos ni opresores,

Donde la fé no mata, donde el que reyna es Dios.

Adios, padres y hermanos, trozos del alma mía,

Amigos de la infancia en el perdido hogar,

Dad gracias que descanso del fatigoso día;

Adios, dulce extrangera, mi amiga, mi alegria,

Adios, queridos séres morir es descansar.