ALANG KANG ANDRES BONIFACIO

(Ang Magtutukod sa KATIPUNAN)

Niining panahon nga labing malisod

Sa among pagkinabuhi nga nasudnon,

Gimantala namo kini nga basahon

Nga kanimo amo nga gipahinungod.

Walay sarang nga kanimo ko ihalad,

Timaan sa paghigugmang balaanon

Mao ra kining mga dahon nga luspad

Nga ipahaluna ko sa imong lubong.

Kay aron pagsumpo sa pagdaugdaog,

Nga nagahari sa way palad tang yuta,

Ni Bathala gihatagan ka ug kusog,

Aron sa malupigon pagpapahawa.

Oh! Katingalahan ug dili matugkad

Ang hukom ug mga dalan ni Bathala,

Ang kabos paghatagan niya sa palad

Ang mapahitas-on magkamang sa yuta.

Ikaw, Bayani, mao ang gitugyanan,

Sa pagpanubos sa lungsod mong pinili,

Ug ang hunahuna mo nga gilabanan

Sa Kagawasan maoy timgas nga binhi.

Ang paghigugma sa Yutang Natawhan,

Sa kasingkasing namo nagadilaab,

Ug sa mga lungsod, dagat, kabukiran,

Ang Tunggol sa kalinaw magkayabkayab.

SOURCE:

Buyser, Fernando Aquino (1936). Alang Kang Andres Bonifacio. BASAHON SA MGA BALAK (pp. 129-130). Mabini Press, Sugbu.